2022
Laatste wijziging op 27.11.2022

KOZP
Met verbazing las ik wat er was gebeurt op de A28 bij Staphorst. Met inzet van de de plaatselijke Sturm Abteilung werd een legale (toegestane) demonstratie onmogelijk gemaakt. In Staphorst beschikt de burgerwacht over een soort tankbrigade, maar dan met tractoren. De leiding lijkt in handen van de partijloze burgervader Ten Kate. Officieel is het niet zo, maar hij legt ze in ieder geval geen strobreed in de weg. Voor Staphorst is Ten Kate een uit het juiste hout gesneden bestuurder. Hij is namelijk melkveehouder en daar kun je in Staphorst mee aankomen.

Wat ik ervan heb begrepen is dat de demonstranten een bepaalde route zouden nemen uit de perifide en arrogante Randstad naar Staphorst- bedacht door de politie. Blijkbaar is er iets niet goed gegaan en is de 'colonne' verspreid geraakt. Demonstranten reden in een fuik van de opgefokte kinderbeschermers uit Staphorst, die de demonstranten van 'Kick Out Zwart Piet' (KOZP) staande hielden voordat ze Staphorst konden bereiken. Maar dat ging gepaard met intimidatie, bedreigingen en vandalisme. En de politie? Die deed niks. Naar verluid omdat ze werden gehinderd door de tractorbrigade van de Staphorter Burgerbeweging. Je begint je toch af te vragen wat er loos is. Een gezagscrisis? Is de poltiie gewoon bang voor door boeren gesteunde lieden? Of vinden ze eigenlijk wel prima? Sec: zijn ze partijdig? Gezien de manier waarop de politie optreedt bij andere demonstraties (Extinction Rebellion) begin je toch steeds meer aan het laatste te denken. Het resultaat van de stopactie? De demonstratie van KOZP mocht niet meer doorgaan van de overheid. De intimidatie en de bedreigingen hadden wederom geloond: de ene burger slaagde erin de andere burger met oneigenlijke middelen burgerrechten te ontnemen.

Het is treurig. Mijn oma's, geboren in respectievelijk 1911 en 1923, hadden beide de hongerwinter in West-Nederland meegemaakt. Mijn ene oma vertelde doodleuk dat ze toen wel eens voor eten boeren moest betalen met seksuele handelingen. Beide drukten me in mijn tienertijd (jaren zeventig, begin jaren taxchtig) onafhankelijk van elkaar op het hart dat zo goed als alle boeren NSB-ers waren -of zich in ieder geval zo gedroegen. Ik geloofde dat natuurlijk nooit en meende dat het ingegeven was door hardvochtigheid voor meegemaakte ellende. Ellende waarover we ons in deze tijd, en veertig jaar geleden ook al, geen enkele voorstelling van kunnen maken. Honger is een nare ervaring, zoveel werd me wel duidelijk. Dan heb je een 'schurk' nodig om je tegen af te zetten.

Maar ik moet zeggen: de laatste jaren denk ik steeds vaker dat m'n oma's het eigenlijk helemaal niet overdreven.. En dat het blijkbaar in de genen zit.

Foto: De Gelderlander

Noord-Eifel en Zuid-Limburg
Het rondje door de Noord-Eifel was een stuk eenvoudiger dan het ritje naar Stavelot. Zo voelde het in ieder geval. Meer hoogtemeters, maar minder stijgingspercentages. En dat is voor de oudere toerrfietser een stuk prettiger. Het gemiddelde over 107 kilometer was tegen de 25 kilometer per uur en dat is voor mij best aardig op dit terrein. Het meest pittig was de klim die begint op de Alter Römerweg in Gemünd en loopt naar Herhan. Want daar zaten behoorlijk steile stukken in.
Ik houd mijn ritjes bij op Strava. Deze toont (volgens mij alleen wanneer je ergens eerder geweest bent, maar daarvan ben ik niet zeker) je persoonlijke records op bepaalde trajecten. Segementen noemen ze dat.
Terzijde: daar kun je ook zien hoe het onderwijs in Nederland er aan toe is. In veel segmenten in Zuid-Limburg komt het woord 'steil' voor. Maar heel vaak maken mensen segmenten aan met het woord 'stijl'. Maar ja. Wat moet je met al die mensen die de taal beheersen en wel eens een boek lezen? We hebben mensen nodig voor de kinderopvang, voor het installeren van nieuwe technieken die goed zijn voor het milieu, voor op de trein. En daarvoor hoef je niet taalsterk te zijn. Helaas verdien je met dit soort werk niet zoveel. Neen! Ik moet het anders zeggen: niet genoeg. Een huis kopen is met dit soort werk eigenlijk niet meer mogelijk zonder dat je steun hebt van familie of één of andere suikeroom of -tante. Huren op de vrije markt is eigenlijk ook niet meer mogelijk. Dus kun je beter wachten op een baan waarvan niemand precies weet wat je doet, maar die wel goed betaalt. Of gewoon thuis blijven zodat je in aanmerking komt voor een sociale huurwoning met bijbehorende toeslagen.
29 oktober vertrok ik uit Aken. Ik parkeerde de Toyota (1998) in Mechelen en vandaar reed ik een ingekorte versie van de Mergellandroute. Met veel bekende klimmetjes. De Eyserbosweg, de Keuterberg, de Bemelerberg, de Loorberg en daarna de mooiste klim in Nederland (vind ik dan), namelijk Camerig naar het Vijlenerbos. Een bescheiden, maar prima afsluitend rondje over pakweg 75 kilometer.
Het was een mooi kort fietsuitstapje. Aken is niet ver en het is een prima uitvalbasis voor fietsen over heuveltjes. En een hele aardige stad.

Rondje Noord-Eifel

Verkorte Mergellandroute Zuid-Limburg

Sint Odiliënberg

Tja en dan rijd je je vast op de A2. Een enorme file en daar houd ik niet van. Mijn routeplanner stuurde me al om via de A27 en de A15 en bij het wederom invoegen van de A2 stond het weer vast. Oponthoud anderhalf uur. Daarom besloot ik via de A15 en de A73 naar Sint Odiliënberg te rijden. Het laatst geplande ritje werd dus de eerste. Slechts een kleine 65 kilometer, maar wel een fijn rondje. Je rijd over de Meinweg, door het gelijkname nationaal park en daarna een mooie krul door het noordelijk gedeelte van het Kreis Heinsberg. Bij Vlodrop rijd je Nederland weer in.
De Mergellandroute bewaar ik dan voor zaterdag, wanneer zin. Morgen gaat de rit van Aken-Brand richting Stavelot. Als het even meezit kan ik dan de Stockeu op. Hopelijk zorgt komoot voor een beetje fijne wegen.

Rondje Meinweg-Wassenberg-Vlodrop

Voortgang

Vaak denk ik aan m'n logboekje, maar zelden ga ik er dan ook voor zitten. En áls ik het doe denk ik: nu gaat het lukken, al was het maar wekelijks even iets neerzetten. Maar het lesgeven vraagt veel van je, zeker de laatste twee jaar was het veel schakelen en anticiperen op de omstandigheden in de wereld. Corona ging weg, de oorlog kwam. Je zou zeggen: onderwerpen genoeg, maar je moet ook tijd hebben en willen. Want uiteindelijk gaat het om prioriteit stellen. En dan heeft het voorbereiden van lessen toch prioriteit.

Uiteraard ben ik bezig met de fiets. De Ridley Fenix heb ik echt vol in gebruik genomen. Met slecht weer pak ik de Mees. Want het hebben van een 'zomer-' en winterfiets is toch wel handig. Het is nu oktober en sinds april heb ik weinig op de Mees gereden. De nieuwe fiets bevalt dus wel en regen overvalt je eerder dan dat je op pad gaat met regen.

Waar ik hier (nog) niets over heb gemeld is dat de debatleerlingen van de geweldige school waar ik les mag geven (het Gymnasium Novum in Voorburg) een belangrijke debatcompetitie hebben gewonnen dit jaar (2022), namelijk Op Weg naar het Lagerhuis. Een mooi resultaat, maar achteraf toch ook wel een beetje rare overwinning. In het verleden won het winnende team een reis naar het buitenland. Nu was er niets. In het verleden werd de finale direct gefilmd voor televisie. Lastig voor de begeleidende docent was wel dat er dan vijf leerlingen van de tien moesten afvallen. Nu koos een soort Club van Wijzen leerlingen uit alle teams om op televisie in debat te gaan met elkaar en Joost Eerdmans (JA21). Van het Novum-team werden er drie leerlingen gekozen, waarvan er één verhinderd was. Het was toch anders dan een echte finale op afwerken en winnen met je oorspronkelijke teamgenoten.
Opmerkelijk is ook dat de lijst van winnaars op de officiële webpagina van het programma stopt bij 2021. Alsof de competitie in 2022 niet heeft plaatsgevonden. Gelukkig meldt Wikipedia wel de volledige lijst.
Maar hoe dan ook: wij weten dat we hebben gewonnen en we zijn er trots op. Het was een lange weg, maar het team van het Novum was echt de beste. Volgens mijn geheel objectieve waarneming.

Komende week staat een dag op vier fietsen in de Noord-Eifel. En dan echt het uiterste noorden, want ik verblijf in Aken en ik fiets van daar. En ik ben er eerder geweerst, Spaß zal er zeker zijn. En dan na de vakantie mag ik met de leerlingen aan de slag met de parlementaire democratie. Ik heb er nu zal zin in. Actuele zaken genoeg.

Een half jaar niks is een schande. Laat ik eens kijken of ik er meer van kan maken. Wie weet.


De beker

Andere fiets

Ik heb een nieuwe fiets op de kop getikt. Als het had gekund had ik weer een Mees gekocht, maar de Mees is niet (meer) beschikbaar met een carbon frame. En dat wilde ik toch een keer. Ik vond het voorheen allemaal wat flauwekul en hield het dus bij aluminium, maar fiets inmiddels dermate veel dat ik mezelf op een dergelijke fiets wilde trakteren. De Mees was er wel in staal, maar dat is wel heel erg kostbaar. En er waren problemen met leveren van Shimano-onderdelen. De fiets die ik nu heb gekocht was er gewoon en ik moest snel beslissen. Ik heb het dus gedaan.

Het is me ook gelukt gemiddeld 1.000 kilometers per maand op de racefiets vol te maken. Dit jaar was 12.000 kilometer mijn doel. Het is 12.139 geworden. "Volgend jaar nog meer?" werd me gevraagd. Ik denk eerder minder. Tot nu toe heb ik nog geen tweehonderd gedaan. Geen goed fietsweer in combinatie met wat minder motivatie houdt me even thuis. Maar wat niet is kan nog komen.

Ridley Fenix

Rondje Nederland (deel 2)

Klik hier voor het logboek 2017-21. De een-na-laatste bijdrage daar is een uitgebreid verslag over op fietse in de Vogezen.

Etappe 5 (28 april, 152 kilometer)
Vandaag was Lottum het doel van de tocht. Lottum ligt in Noord-Limburg aan de overzijde van Arcen aan de Maas. Ook vandaag zou een kleine veertig kilometer door Duitsland voeren.
Het ging tot nu toe best oké, alleen had ik een kleine huidbeschadiging op mijn been door de nieuwe beenstukken. Daar moest ik af en toe wat mee rommelen en dan ging dat ook wel weer. Wat echt meewerkte was het weer. De wind was noordoostelijk en de temperatuur zou naar achttien graden klimmen. Voorjaarsweer!
Vandaag waren de maatregelen in verband met de coronaperikelen versoepeld en vanaf 12.00 waren de terrassen weer open. Om 12.10 nestelde ik me op het terras van H₂O in Lochem. Ik had er alweer een kilometer of vijftig opzitten en het was fijn om gewoon weer eens koffie te drinken bij een café. Hoewel de zaak pas een minuut of tien open was zat het terras al aardig vol. Taart met koffie voor 3,95. Kom er maar eens om in het Amsterdamse. Via Doetinchem en Zeddam doorkruiste ik de Achterhoek om vervolgens bij 's-Heerenberg Duitsland te bereiken. Wat grappig is, is dat je daar nog niet koud de grens over bent of er doemt een heuveltje op. "De Lage Landen zijn echt de lage landen" denk je dan. Overigens zou het daarna gewoon weer redelijk plat zijn. Voorbij het Duitse Weeze, in de buurt van het Nationaal park De Maasduinen, reed ik Nederland weer in. Ik besloot eerst in Tienray de boodschappen te doen en daarna bereikte ik Lottum. Ik overnachtte in een soort extra huis waarover de bewoner beschikte. Het was wel onverwarmd en de douche was redelijk Spartaans, maar toereikend.

Etappe 5

Het eerste terrasje in Lochem na opheffing van de lockdown en het onderkomen in Lottum

Etappe 6 (29 april, 122 kilometer)
Vandaag richting Maastricht. Na de mooie dag van gister was het vandaag behelpen. De temperatuur was flink gedaald (maximaal een graad op tien) en ik vertrok in de regen. Ook was de wind volledig gedraaid naar het zuidwesten met een beaufortje of twee extra. Het beloofde een pittige dag te worden. Ik wilde niet recht naar Maastricht rijden, maar via Heerlen en Nijswiller.
Vanaf Schinveld begin je langzaam te stijgen. Je komt immers in de buurt van het Zuid-Limburgse heuvelland. Het hoogste punt van de hele tour bereikte ik bij Huls (214 meter boven NAP). Uiteindelijk zou de tocht vijfhonderdvijftig hoogtemeters bevatten. Wat wel meevalt dus.
Daarna reed ik via de provinciale weg, onder meer door Gulpen, naar Maastricht. Daar bereikte ik de woning van mijn kennis Peter, ook een fanatieke fietser. Na een verkwikkende douche, vorstelijke maaltijd, een paar biertjes en een avondwandeling door het prachtige Maastricht (helaas wel met dichte horeca) was het bedtijd. De volgende dag was Zeeland het doel.


Etappe 6

Etappe 7 (30 april, 146 kilometer)
Over etappe zes tot en met acht had ik niks opgeschreven, dus het geheugen was mijn bron.
De wind was matig en pal west. En inderdaad voerde mijn weg pal naar het westen. Een idee was via Weert en dan naar Zuid-Bevelland, omdat je dan enigszins de Nederlands-Belgische grens volgt. Maar gezien de weersomstandigheden vond ik dat te dol en besloot op advies van Peter langs het Albertkanaal richting Antwerpen te fietsen. De hele dag langs een kanaal met een briesje op de neus. Daar word je hard van moet je maar denken. En het is lekker makkelijk, alsmaar rechtdoor. Inderdaad bereikte ik na acht kilometer bij Gellik, maar daar volg je het kanaal maar een paar kilometer. Tot aan Hasselt fiets je door wat bos, land en dorpjes. In Hasselt bereikte ik weer het kanaal, wel na weer een lekke band. De bandjes uit Bad N. waren inmiddels op. Ik had in Maastricht, vlak voordat ik bij Peter aankwam ook al een lekke band gehad. De bandjes waren gewoon van wat mindere kwaliteit. Gelukkig had Peter wat extra gekocht en deze waren van veel betere kwaliteit. Na Hasselt waren de lekke banden dan ook klaar.
Vanaf Hasselt volg je zo ongeveer tachtig kilometer het kanaal. Opmerkelijk was dat bij zo ongeveer elke oversteek van het kanaal er werkzaamheden waren en je tijdelijk van het kanaal werd afgeleid. "Het zullen wederom corona-diepte-investeringen betreffen" dacht ik. Ook in België moeten de schoorstenen van Heijmansen en Bams blijven roken.
Bij Schoten, om precies te zijn bij de Kruiningenstraat, draaide ik weg van het kanaal. Dat is net voor de gemeentegrens van Antwerpen. Toch zou ik binnen de gemeentegrens komen van Antwerpen omdat ik ook door Ekeren en Berendrecht kwam op mijn weg naar de Nederlands-Belgische grens. In Berendrecht reed ik door een havengebied met allerlei industrie. Terwijl ik allerlei rokende schoorstenen en overslagbedrijven passeerde zag ik dat ik nog maar een kilometer of vijf was verwijderd naar mijn onderkomen die dag in Rilland. Ik was wel benieuwd hoe dat er dan bij zou liggen. Het is eigenlijk heel opmerkelijk. Je rijdt over de N101 op een soort schiereilandje behorende bij het Antwerpse havengebied -zoveel is wel duidelijk. Maar het eilandje is verbonden met het Zeeuwse Zuid-Bevelland, niet met België. Plots meldde de mio dat ik linksaf de weg over moest steken en een dijkje over. Daarmee ging ik ook gelijk de grens over. Daar zag ik plots een groen landschap voor me en een weg (natuurlijk met de naam Grensweg) die me langs een golfcentrum (ook hier ja) naar Bath-Rilland leidde. Daar heb je het gevoel dat je in een redelijk leeg agrarisch gebied zit, terwijl de industrie om de hoek zit. Opmerkelijk.
Op mijn Vrienden op de Fiets adres werd ik met open armen ontvangen. Ik overnachtte in een soort tweede huisje, erg mooi, veel privacy en een prima slaap- en verblijfplek.

Etappe 7

Etappe 8 (1 mei, laatste etappe, 155 kilometer)
Na een overnachting op een bijzondere plek, afgesloten met een uitgebreid ontbijt, was het tijd om richting huis te fietsen. Een waterig zonnetje en een matig windje, voornamelijk uit de westhoek, beloofde dat het een aangename tocht zou worden. De weg zou via Bergen op Zoom, de Hoekse Waard, dwars door Rotterdam, richting Boskoop en Aalsmeer naar Amsterdam leiden. Er staat me nog bij dat ik vooral gericht was op het huiswaarts keren en dat blijkt ook wel uit de data: ik was na ongeveer zes uur fietsen thuis en daarvan had ik meer dan vijfeneenhalf uur ook daadwerkelijke gefietst. De enige stop die ik me had veroorloofd was bij restaurant Meerenbos aan de Rotte. Omstreeks half vijf bereikte ik mijn snel veranderde buurtje in Amsterdam, waar alle nieuwe bewoners of miljonair zijn of beschikken over een netwerk met speciale vrienden of studenten met rijke ouders of mensen met specifieke kenmerken waardoor ze in aanmerking komen voor de schaars vrijkomende sociale huurwoning. Weet u gelijk waar ik ongeveer woon.
Het zat erop. Ik had de rit bijgehouden op Strava. Dag één was de meest lange rit geweest met 167 kilometer, dag zes de meest korte met 122 kilometer. Dat was ook de rit met de meest lage gemiddelde snelheid: 24,2 kilometer per uur. De snelste rit was de vijfde met 28,1 kilometer per uur. In totaal heb ik 1186 kilometer gefietst met een gemiddelde van 26,5 kilometer per uur. Ik heb 44,1 uur alles bij elkaar op de fiets gezeten. Het was een mooie tocht.


Etappe 8 en een bloembollenveld in de buurt van Kudelstaart

De cijfers van mijn rondje. Aantal kilometers, tijd in minuten en gemiddelde snelheid in kilometers.

5 januari 2022

Rondje Nederland (deel 1)


De Nieuwe Mees geprepareerd voor het rondje NL en de auteur is klaar om te vertrekken

Klik hier voor het logboek 2017-21. De een-na-laatste bijdrage daar is een uitgebreid verslag over op fietse in de Vogezen.

Etappe 1 (24 april, 167 kilometer)
Ik vertrok om 11.30. Beetje laat, maar de voorbereidingen waren nog niet helemaal rond. Via de pont bij Buitenhuizen (onder Assendelft), Beverwijk, Castricum, Egmond, Bergen reed ik richting Callantsoog. Pas daarna draaide ik de duinen in. Vlak voor Huisduinen kun je een fietspad nemen die echt langs de zee naar de Veerhaven van Den Helder loopt. Er stond een straffe noordoostenwind en kenners weten dan dat je daar op de Zeepromenade een zware pijp rookt. Ik werd behoorlijk op de proef gesteld. Ik merkte dat ik in de doorfietsmodus zat en besloot in Den Helder door te rijden. Overigens: het was nog tijdens de lockdown en de horecaf was gesloten. Dat was niet echt slim. Ook tussen De Kooy en Den Oever was de wind weer stevig op de neus. In Hippolytushoef besloot ik dus maar even koffie met een gevulde koek te halen bij de bezinepomp langs de N99. Er moest even gegeten worden. Nadat ik bij Den Oever meer naar het zuiden draaide waren de omstandigheden wat meer gunstig. Ik besloot niet de dijk af te fietsen, maar een beetje door de polder, zodat er wat meer afwisseling was. Via Medemblik en Andijk bereikte ik rond 18.00 mijn eerste logeeradres in Enkhuizen. Dat is toch een heel aardig stadje.
Het avondeten moest ik in een supermarkt elke dag bijeen sprokkelen. Ik kon uiteraard niet koken en alle horeca was, zoals gemeld, dicht. Na het douchen wandelde ik derhalve naar een supermarkt in de buurt. Daar kocht ik één of twee maaltijdsalades, een zak chips en een flesje Westmalle Tripel. Dat was het dieet. Naast overdag uiteraard brood, wanneer nodig energiereepjes en zo af en toe een banaan.
Morgen via de dijk naar Lelystad en dan richting Friesland. Noord windkracht vijf was de voorspelling. Ik zag er wel een beetje tegenop moet ik toegeven.


Etappe 1 en de zeepromenade onder Den Helder direct aan de kust

Etappe 2 (25 april, 130 kilometer)
Vandaag was het de bedoeling via de Houtribdijk naar Cornwerd te rijden. Via de Afsluitdijk kon niet, want die was (en is) gesloten voor fietsverkeer. Niet voor autoverkeer uiteraard. We moeten ons wel blijven beseffen welk vervoersmiddel het meest belangrijk is. Tot zover het vaderlandse milieubeleid. Het is wat om en ik had op de Afsluitdijk een bus kunnen nemen, maar dan is het rondje niet meer echt -uiteraard. Dus dat was wat mij betreft geen optie.
Bij het opdraaien van de dijk besloot ik toch maar even de handschoenen uit de bagage op te diepen. Het was nog redelijk vroeg en de noordelijke wind was krachtig en weinig prettig. Vanaf Lelystad is het dan een soort rechte lijn naar Lemmer. Onder Urk draai ik de dijk af, want Urk moet je zo langzamerhand maar gewoon mijden. Je hebt rare mensen en gevaarlijke mensen. Dus reed ik via Creil en Rutten naar het oude land. Lemmer is het Friese stadje waar je, ook in coronatijd, de welvaart van onze (vroeg)gepensioneerden afziet aan de vele bootjes en tweede huizen waarin ze zich bevinden. Ik verwachte dat de Mio (mijn gps-apparaat) me langs de kust zou sturen, waaronder het Roode Klif. Maar mijn route voerde langs Woudsend (Wâldsein), Heeg (Heech) en Greonterp (bij sommigen bekend van Huize Het Gras waar tussen 1964 en 1971 Gerard Reve woonde). Daarna fiets je over smalle dijkjes waarop fietspaden zijn aangelegd slingerend door de weilanden richting Makkum. Daar is Friesland nog wel aardig, maar verder heb ik het idee dat het niet zo goed gaat met het landschap in Fryslân. Het kan aan mij liggen, maar ik zie wel erg veel gras van eenzelfde kleur… Saai is misschien een goed woord. Maar goed, ik was er nog niet. De dijk tussen Makkum en Cornwerd was afgesloten, dus moest ik via Wons naar Cornwerd waar ik hartelijk werd ontvangen door Hans en Annetje. Morgen naar Delfzijl.


Etappe 2 en de entree van het Friese dorp Greonterp

Etappe 3 (26 april, 154 kilometer)
Om circa tien uur stapte ik op de fiets richting Delfzijl. Het zou een langere rit worden dan begroot omdat ik best vaak moest omrijden. En de wind was ook ongunstig, maar dat hoort erbij. De schoorstenen van de Heijmansen en Bams moet per slot van rekening wel blijven roken; ook in het noorden Friesland en Groningen wordt overal en nergens geklust aan de weg. Probleem onderweg was vooral even ergens koffie halen. Gelukkig had de Spar in Ferwerd (Ferwert) een koffieapparaat, maar de Spar in Warffum (Waarvum), zestig kilometer verderop in Groningen, niet. Verder zag ik maar heel weinig onderweg en ik hoopte stilletjes dat dit vanaf woensdag (de dag dat tussen tien en achttien uur de terrassen weer open zouden gaan), beter zou worden. In Delfzijl werd ik gastvrij ontvangen door Ineke en Willem die via Vrienden op de Fiets onderdak aanbieden. Na het douchen, de boodschap bij de super, het avondeten en Nieuwsuur op de telefoon was het dan meestal bedtijd.

Etappe 3

De Mariakerk in Wierum (Fr). Oorspronkelijk gebouwd rond 1200, deels nog origineel maar wel gerestaureerd. Opvallend gebouw aan de Waddenzee. En rechts uw auteur vertrekt goedgemutst uit Cornwerd (Fr). Foto: Hans.

Etappe 4 (27 april, 160 kilometer)
Na een vorstelijk ontbijt zou de etappe vandaag (koningsdag) me naar Geesteren (Ov.) in Twente brengen. Omdat de afstanden enigszins overzichtelijk te houden was het onvermijdelijk om zo nu en dan de grens over te steken. Zo ook vandaag. De wind was nog steeds oostelijk. Dat was tot nu toe een nadeel geweest, maar nu zou ik zuidwaarts gaan en dat is dan goed te doen, zeker omdat de temperatuur naar veertien graden zou klimmen. De dag begon echter met een tegenslag: ik reed lek op een schaaprooster ergens op de dijk langs de Dollard. Na het vervangen van de binnenband bleek ik een bandje bij me te hebben dat niet in orde was: vrijwel onmiddellijk liep de band weer leeg. De tweede was gelukkig wel goed, maar nu moest het wel goed blijven gaan: zonder bandjes is het behelpen en ik had geen ouderwetse plakspullen bij me. En je bent toch voor Nederlandse begrippen nogal in het midden van nergens. Nu kun je inderdaad zeggen over de slimme telefoon wat je wilt, maar ik kon nu gewoon even opzoeken of zich ergens een fietsenmaker in de buurt bevond -die ook nog eens op koningsdag open was. Die waren er dus niet, maar gelukkig mocht ik bij de fietsenmaker in Bad Nieuweschans even aanbellen voor bandjes. Ik kocht er twee voor een tientje. Later bleek wel dat het niet zulke geweldige waren -ik denk dat ze al een tijdje op de plank hadden gelegen. Nou ja, ik kwam er een eind mee.
Vervolgens reed ik van Bad Nieuwenschans naar Ter Apel door Oost-Groningen. Mooie huizen, mooie tuintjes, welvaart te over. Het is blijkbaar niet overal zo vreselijk in Groningen. Maar een beeld is wat anders dan statistiek... Bij Ter Apel reed ik vervolgens Drenthe in waar ik gelukkig in Emmer-Compascuum bij een snackbar een broodje en koffie kon kopen. Bij Schoonebeek fietste ik tussen de jaknikkers Duitsland in. In Duitsland is nog niet zoveel te zien, maar na Itterbeck wordt het al wat mooier en het stukje vandaar naar Geesteren, wat nog slechts een kilometer of vijftien is, is echt mooi fietsen. Ook in Geesteren had ik een slaapplek geregeld via Vrienden op de Fiets.

Volgende keer deel twee.


Etappe 4 en jaknikkers in de buurt van Schoonebeek

2017/21
2014/16
2012/13
2010/11
2009
2008
2007
2006