Het geven van schaakles is verleden tijd.

Ooit enthousiast begonnen op de school waar mijn zoontje op zat (de St Janschool te Amsterdam) raakte ik verzeild in het circuit van de naschoolse opvang, in Amsterdam onder andere geregeld door de NSA. Het schaakles geven was leuk omdat de directeur van de St Janschool vooraf keek welke leerlingen daar wat mee zouden kunnen.
Iemand bij mij in de straat vroeg me of ik het niks vond les te geven op een andere school in de buurt. Ik dacht "vooruit". Al snel begreep ik dat het hier zou lopen via de paden van de naschoolse opvang en je dus meer een opvangjuf/-meester met een bezigheid dan een schaakleraar zou worden. Het was de bedoeling dat ik zelfs betaald zou worden, maar dat wilde ik in eerste instantie niet. Ik gaf schaakles aan kinderen waarvan je blij mocht zijn als ze op termijn met wat reken- en taalvaardigheden school zouden verlaten. Het kind van mijn straatgenote deed niet mee... Die keek wel even lekker uit, gnuif. Sommige van de kinderen leken nog nooit ueberhaupt een spelletje gedaan te hebben... Ik had toen al beter moeten weten. Maar je denkt "dit is een uitzonderlijke ervaring". En als ik het anders insteek kan ik misschien ook kinderen die door Pallas Athena minder bedeeld zijn toch iets bijbrengen. Dat kan ook inderdaad. Waar een deel van de groep in staat is zich enige tijd te concentreren op één ding kunnen kinderen, die daar meer moeite mee hebben, in worden meegenomen. Dat is zeker mogelijk. Maar in mijn volgende ervaring bleek dat er louter kinderen waren die de mobiel (kinderen van tien hé, mijn zoontje kreeg een mobiel toen hij veertien was) veel belangrijker vonden. Daar kun je met je schaakspel niet tegenop. De schaakles wordt dan een strafkamples. De ouders denken dat hun kinderen misschien rustig worden van schaken. Of misschien zelfs slim. Je weet het niet. Dat laatste kan zeker ontdekt worden, het eerste heeft meer met dagelijkse structuur, voldoende slaap, voorlezen en gezond eten te maken.

Op de St. Janschool ging het nog goed. Maar ik merkte dat het vuur er bij mij uit was en schaken, tja, daar zit de jeugd niet echt meer op te wachten, zeker niet wanneer ze worden gestuurd door papa en mama die zo weer een uurtje minder hoeven op te letten. Schaken is geen bezigheidstherapie...